हुर्य रे पोरी हुर्य हुर्य हुर्य....

हुर्य रे पोरी हुर्य हुर्य हुर्य
टुर्य झाली टुर्य टुर्य टुर्य
आली तशी हि गेली
हो हो आली तशी हि गेली
जिवाले येड लावुन गेली
मंग कायलेच अशी तु आली....
फालतुची सपनात आली फुर्य फुर्य फुर्य ....
हुर्य रे पोरी हुर्य हुर्य हुर्य....

धुड धुड धुड धुड ...
मनीचा घोडा चाले
छन छन छन छन
तुझी पायल मनात वाजे...
तरीपण कुठ गेली तु राणी..
डोळे उघडता कुणीच नाही
का गं भुलवीते अशी भुर्य भुर्य भुर्य...
हुर्य रे पोरी हुर्य हुर्य हुर्य....

बस इथे... इकडे बघं
तु आणि मी .आपण दोघं
नयनांचे वारे हलवु...
जीवाले थोडं झुलवु...
झुलता झुलता ..चालता बोलता
उडुन जावु फुर्य फुर्य फुर्य...
हुर्य रे पोरी हुर्य हुर्य हुर्य....

--- सतिश चौधरी

चिड आहे मला.....!

चिड आहे मला त्या डुबत्या संध्येची
जी मला पुन्हा गुलाम होत असण्याची आठवण करुन देते..
मीच गुलाम अन् मीच गुलामीचा रखवाला...
ह्या गुलामगिरीचा मीच जन्मदाता
मग कशाला मला आताच स्वातंत्र्याचा उबक आला
तरीहि मी म्हणतच जातो... स्वातंत्र्याचं गाणं...
तरिहि मी जगतच जातो गिलामगिरिचं हे जीणं....
चिड आहे मला ह्या असल्या जगण्याची....

आज आहे ना मला स्वातंत्र्य....
मुकपणे सगळं बघण्याचं
आज मिळालं आहे मला स्वातंत्र्य...
माझं कर्तव्यं विसरण्याचं...
मी ,माझं घरं... माझी बायको.. सुंदर...
हे माझं जग आहे ना स्वतंत्र...बाकी कोणं फुटपाथवर झोपलय
मला काय घेणदेणं ... मी का त्याचा विचार करावा...
चिड येते कधी कधी मला...
ह्या असल्या दळभद्री वैचारीक स्वातंत्र्याची

पण काय करावे मी ...
गुलाम तर कालही होतोच ...कुणाचा...कुणाच्या सत्तेचा
कुणाच्या दडपणाचा ..कुणाच्या भितीचा...
कुणाच्या अन्यायाचा ...कुणाच्या चालीरितिंचा...
कुणाच्या व्यवस्थेचा...कुणाच्या परंपरेचा....जातीचा,धर्माचा...
पण म्हणुन आज झालो का स्वतंत्र...मी..?
विचारतोय मीच मला....
नाही सापडत उत्तर... अन् कधी सापडणार पण नाही....
चिड आहे मला अशा असंख्य अनुत्तरीत प्रश्नांची...!
चिड आहे मला ह्या गुलाम स्वातंत्र्याची ....
-- सतिश चौधरी

एक घरटे.... प्रेमाने बांधलेले......!!

दुर त्या डोंगरावरती,
एक घरटे आहे मी बांधलेले
कुणीच नाही तिथे आता,
सगळं निर्जन,...
निरस तिथलं पाणी आहे
आता उजाडलेले आहे ते घरटे ...
पहाट तर रोज
उजाडताना दिसते तेथे
पण घरट्यात त्या
अंधार आहे पसरलेला...कधीचा
कधी पाऊस तेथे
थोडा मस्ती करुन जातो
कधी अल्लड वारा घरट्याची
मजाक उडवुन जातो
छप्पर तिथे फाटलेले...
जाळेच जाळे तिथे दाटलेले
पाखरांनी मात्र तिथे
निवारा घेतलेला...
पिल्ल्यांनी त्यांच्या तिथे
जन्म त्या घरट्यात घेतलेला...
किलबिल त्यांची सुरुच असते
अशीच दिनरात्र
रात्र तर तिथे आहेच कधीची..
दिवसही आहे तसाच अंधारलेला...
ते घरटे होते कुणाच्या प्रेमाचे,
कुणाच्या स्वप्नांचे...तुटलेले...
घरट्याचं रुपांतर कधी
घरात होऊ शकलं नाही
माणसांचं राहणं तिथे
त्या घरट्याला लाभू शकलं नाही...
आज उणीव भासलेल्या
त्या घरट्याच्या भिंती
माहित नाही एकमेकांशी
काय बोलत असतील
तेही साक्षी असतीलच...
त्या प्रेमाचे ...भंगलेले..
तेही वाट पाहत असतील...
त्यांची...जे त्याला विसरलेले...
त्यालाही वाटत असेलच....
रुपांतर व्हावे ह्या घरट्याचे ...एका घरामध्ये...
प्रेमाने बांधलेले......!!

-- सतिश चौधरी