आबा...! खरचं माह्य लइ चूकलं....!!

एकदिवस होस्टलवरती आबाचा
फोन मले आला
म्हने काबे पोट्या अजून तु
कालेजात नाइ गेला…
मी म्हनलो आबा
मी कालेजला गेलो होतो
पन अचानक रस्त्यामंधी
मेंढुक मले डसला…
आबा म्हने अबे लेका मच्छरा
तु मले बनवून राह्यला
आजपरेन मानसाले कधी
मेंढुक नाइ डसला…
मेंढकाचे काय दिस फिरले
उंदरं सोडून तो तुह्यासारख्या
चिलटाच्या मांग फसला….
आबा म्हने मंग
दवाखान्यात काऊन नाइ गेला
मी म्हनलो गेलो होतो
पन डाक्टर नाइ दिसला
आबा मंग संतापून
जोऱ्यानं मले बोलला
अबे मी तुह्या बाप अन्
तु मलेच शिकवून राह्यला
आबा म्हने कालेजमंधी
कोनता दिवा तु लावला
कालेजमधला तुह्या रिपोट
कालच घरी आला
तुहि माय सांगे
तु यंदाही फेल झाला….
मी म्हनलं आबा मी
अभ्यास लइ.. केला व्हता
पन परिक्षेच्या टायमाले
माह्या दिमाग चालत नव्हता
आबा म्हने माह्या बुढा
आंगठछाप व्हता
शाया सोडून मले तो
वावरात घालत व्हता
तरीपन कसाबसा मी
चौथीपरेन शिकलो
चौथीनंतर गावात पुढं
शिक्षनच नाइ होतं
मजबुरीनं मंग म्या
लेहनं सोडलं होतं
पन तु इंजीनेर व्हावं म्हनून
तुले शयरात आमी धाडलं
तुह्यासाठी रोजं आमी
किती खस्ता खाल्ल्या
तुह्या मायनं तुह्यासाठी
एकहि देउळं नाइ सोडलं
पन तु लेका असं
सारं मातीमंधी धाडलं…
तवा माहे डोये उघडले
मंग मी भरल्या डोयांनी म्हनलं
आबा मी उद्यापासनं
रोज कालेज जाइन
इंजिनीअर बनल्यावरचं
आता घरी येइन….
मनोमनी तवा म्या
लक्ष एक धरलं
आबासनी माफी मांगीतली
म्हनलो आजपरेन आबा
म्या खोटं लइ बोललो….
म्हनलो…….
आबा...! खरचं माह्य लइ चूकलं....

कवि - सतिश चौधरी