पण... माणुस...!

हिरवळ पाहली, भाजलेली माती दिसली
गारांचा पाऊस पाहिला वाऱ्याची गाणी दिसली
तरीपण तळपणाऱ्या ह्या धरतीमधूनी
माणुसकीचा एक कणीस उगवला नाही
सगळं काही पाहिलं इथं मी
पण मला माणुस दिसला नाही.......

रस्त्यामधूनी चालताना पायाच्या भेगा दिसत होत्या
लोकलमधूनी गाताना त्या बाहुल्या रोज भेटत होत्या
कुणि एक रुपया कुणि आठआणे तर कुणि काहिच नाही
भिकारड्यांची रीत हि सगळे असेच म्हणत जाइ..
अरे हेही माणसे असती याची कबुली होत नाही
वारे भगवंता, सगळं बनवलं तु पण माणुस बनवला नाही….

जसे नयनी पाहीले तसे मनी राहिले
आपले बंध आपल्याशी थोडावेळ गुंफत राहिले
ना भाऊ ना मित्र , ना पिता ना पुत्र
सगळे कसे जणू वाटे पाण्याचे दिवे लागले..
वेळ येताच वेळ जाताच कुणासाठी कुणी थांबत नाही
वेड लागताना दिसे मनाला पण माणुस दिसत नाही ….

अहो हेच का जिणे असते पैशांच्या तुकड्यांमागे
चालला विसरत स्वत:ला माणुस माणसांच्या गर्दीमध्ये
ना भ्रांत कशाची , ना शांती मनाची त्याच्या जीवा जाता
कोण मरतय मला काय घेणे, मी जगतोय हेच खरे आता
हसण्याच्या नादामध्ये त्याला रडण्याची भिती नाही
डोळे तरसले पाहण्या माणुसकीला पण माणुस दिसला नाही .....

पाप करूणी जिवनभर म्हणे निष्पाप ठरवी एक डुबकी
गंगाजळी जरी न्हाहले तरीपण मनात किती घाण डबकी
वस्त्र शुभ्र अंगावरती, हातात सोनकळा अन् ओठात स्मित हास्य
देवाला दान कोट्यावधी , काळधन लपविण्या असं हे गुप्त रहस्य
देवच आता भागीदार म्हणुन पापपुण्याची तमा ही भासली नाही
देव ही दिसला दानव ही दिसला इथे, पण माणुस दिसला नाही.....

कवि - सतिश चौधरी.