बाहेत येता तुझ्या
विसावुन सांज जाते
हलकेसे स्मित तुझे
पुन्हा लढण्याला बळ देते...
हि जिवनसरीता अशी
जेव्हा दु:खडोंगरातुनी जाते
तेव्हा तुझ्या प्रेमाचा झरा
मनवाळवंटाला ओल देते....
मनाच्या सागरमंथनाचे तु
कसे सगळे विष पिऊन घेते
माझ्या वाट्याला अम्रुताची
कशी घागर ठेऊन जाते...
होय प्रिये भाग्य माझे कसे
उजळुन गेले अन् उजळत जाते
तुझ्यासारखी जीवनसंगीनी लाभली
मला कुबेराहुनही धन्य वाटे...
कवि - सतिश चौधरी
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment